"Soms, als ik thuis ben, voel ik mijn hart bonken. Onophoudelijk." Als we Giovanni Bucchieri dit horen zeggen, hebben we hem al gezien in een medische instelling, schuifelend door een gang die verval, ineenstorting en ondergang uitstraalt. We zien hem ook in zijn jongere jaren - in de vorm van beelden die op zijn heden worden geprojecteerd, zwevend door de ruimte zoals alleen een professioneel danser dat kan. Dit zijn slechts de eerste van de vele, vele lagen van Bucchieri’s zelfbewustzijn, die hij presenteert als één esthetische benadering, strategie en stijl, om zo een labyrint te construeren van bekentenissen, herinneringen, overpeinzingen en fantasieën.
Een portret van Giovanni Bucchieri, een voormalige danser bij het Koninklijk Zweeds Ballet die lijdt aan een bipolaire stoornis.
"Soms, als ik thuis ben, voel ik mijn hart bonken. Onophoudelijk." Als we Giovanni Bucchieri dit horen zeggen, hebben we hem al gezien in een medische instelling, schuifelend door een gang die verval, ineenstorting en ondergang uitstraalt. We zien hem ook in zijn jongere jaren - in de vorm van beelden die op zijn heden worden geprojecteerd, zwevend door de ruimte zoals alleen een professioneel danser dat kan. Dit zijn slechts de eerste van de vele, vele lagen van Bucchieri’s zelfbewustzijn, die hij presenteert als één esthetische benadering, strategie en stijl, om zo een labyrint te construeren van bekentenissen, herinneringen, overpeinzingen en fantasieën.